Het is inmiddels alweer een poosje geleden dat ik wat heb geschreven op de blog,en de belangrijkste reden is dat alle belangrijke dingen door Christel worden geschreven en beschreven.
Bij mij is de laatste maanden ook het een en ander gebeurt,ik werk sinds 2 maanden niet meer bij Westcan maar rij nu voor een klein bedrijfje(3 en halve auto)in opdracht
voor een tanktransport bedrijf uit B.C met een vestiging in Edmonton.
Het werk is grofweg hetzelfde als voor Westcan,alleen gaat het een beetje rapper...
Ik rij nu voornamelijk van Edmonton naar Fort Mac Murray,wat 500 km enkele reis is.
Wat er aan vooraf ging.....
Bij Westcan ben ik half januari van de B-train overgestapt op een "bodyjob"
wat eigenlijk een truck en aanhanger zonder aanhanger is,dus een motorwagen met tankopbouw.Dit wonder van "moderne"techniek,een international van bouwjaar 19 nog wat
met een totale inhoud van 14000 liter,wordt gebruikt om 3 benzinestations te bevoorraden die te klein zijn om met een oplegger te doen,1 in downtown Edmonton en 2 in Red Deer wat ongeveer 140 km ten zuiden ligt van Edmonton.
Er was mij toegezegd dat ik iedere avond thuis zou zijn en alle weekeinden vrij zou hebben,wat er goed uitkwam i.v.m de geboorte van Benjamin,en de afspraak stond,dat als het niet zou bevallen,ik weer terug zou kunnen op mijn eigen truck(jaja ik had eindelijk na veel moeite een vaste truck bemachtigd,een Mack van 16 lentes jong)
De eerste twee weken gingen goed,12 uur per dag,'s avonds thuis,iedereen blij.
Daarna ging het iedere week een beetje minder...
minder uren,dus minder geld dus maar een zaterdag extra gewerkt,want de rekeningen moeten wel worden betaald.
Dit werd eigenlijk met de week erger,dus naar kantoor om te vragen om meer uren.
Eigenlijk wist ik van te voren al wel dat dit niets op zou leveren,want het schijnt
dat de term loze belofte,speciaal voor dit bedrijf in het leven is geroepen.
Dus na een paar weken de knoop doorgehakt en ontslag genomen om te beginnen bij m'n nieuwe werkgever.Ik was hier voorgedragen door Martin,een vriend en voormalig collega bij Westcan,tevens Duitser en door Christel steevast met "scheissewetter"wordt begroet.
Het sollicitatiegesprek of wat hiervoor door moest gaan,vond plaats in het restaurant van een benzinepomp ongeveer 10 minuten bij ons huis vandaan,en duurde niet al te lang,want hij moest die avond nog laden en aansluitend lossen...
Het is trouwens ook niet echt een doorsnee baas,hij rijdt motor(zo'n Harley trapson)
is lid van de grootste motorclub ter wereld,en heeft alle uiterlijke kenmerken van een "engeltje"inclusief de bijbehorende plakplaatjes..
Het Harley logo staat zelfs op de deuren van de auto's.
Het werk op zich is redelijk gelijk aan wat ik bij westcan deed,met een paar kleine verschillen.Om te beginnen de auto.Ik rij nu op een Peterbilt 397 longnose,da's zo'n heule grote met een caterpillar motor van 650pk(gechip tuned)en volledig onbegrensd
er zit ook een beetje verschil in de snelheid,ik rij nu gemiddeld 115 km per uur,en als het donker is en de lokale hermandad slaapt,een beetje sneller.
schiet wel lekker op.
Het grootste verschil is dat ik nu een vaste combinatie heb(met sinds afgelopen maandag gloednieuwe trailers)die ik mee naar huis neem als ik vrij heb,en dat is ieder weekend.En als ik denk dat ik een dag extra wil werken om wat voor rare reden dan ook,moet ik dat zelf weten.
De 2wekelijkse afrekening gebeurt aan de keukentafel,en onderhoud moet ik zelf regelen.(Ik ben eigenlijk eigen rijder zonder eigen auto)
Verder heb ik nog 3 dagen een antropologie-student mee gehad,die onderzoek doet naar internationale chauffeurs.Hij was in Nederland met verscheidene chauffeurs weggeweest,en had van een aantal gehoord ,dat ze als ze de kans hadden gehad om te emigreren,dat ze dat gedaan zouden hebben.Dus heeft hij contact gezocht met chauffeurs in Canada en kwam hij bij mij terecht.Het was heel interessant om hier aan mee te werken.Hij was hier in de tijd dat Christel en Benjamin in Nederland waren,dus die tijd ging ook weer een beetje sneller voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten