Kerst met familie

Maandag 22 december gingen we naar Calgary om Dorothe en Henk af te halen van het vliegveld
om 10 dagen samen door te brengen.
Aangezien het inmiddels meer dan 1,5 jaar geleden was dat we elkaar voor het laatst hadden gezien was het een emotioneel weerzien.



De vlucht was er eentje met de nodige hindernissen geweest,want ze hadden eerst 4 uur vertraging opgelopen in Frankfurt,en na het landen in Calgary bleek dat er een koffer zoek was geraakt,en je raadt het al..Hier zaten hun warme winterjassen in.
Voordat ze vertrokken uit Nederland hadden ze beide gezegd dat ze zich verheugden op een echte winter,en ze werden op hun winken bedient,eenmaal uit de terminal om een sigaret te roken kwamen ze er vrij rap achter dat min 32 gr. C toch wel heel erg fris aanvoelde.
Dus na een in recordtempo naar binnengewerkte sigaret,met bevroren neus- en oorharen op naar de auto voor een reisje van 3.5 uur terug naar ons huisje op de prairie.



Omdat we door de vertragingen laat thuis waren, zo rond 00.30 uur heb ik (Christel) maar met het bedrijf gebeld om de volgende dag die ik om 5 uur zou beginnen af te zeggen.
Buiten het feit dat ik niet erg veel zin in werk had na 3 uur slaap, vond ik het ook wel erg fijn om 'S avonds nog even met Door en Henk bij te praten, en de volgende dag met hun op te staan.
Dinsdag morgen zijn we met de honden aan de wandel en op onze sleeen aan het spelen geweest met niet al te geweldige laarzen, dus 'smiddags direct maar op jacht naar een paar goede winterlaarzen. De rest van de dag hebben we besteed aan het achterhalen van de koffer.(en ja daar moet je wel heel erg veel geduld voor hebben) We hadden de mobiele telefoon op luidspreker gezet en Gerard hing tegelijkertijd aan de huistelefoon. Al met al heeft het zo'n 2.5 uur geduurt voor we iemand aan de lijn kregen.Waar na alles binnen 5 minuten geregeld was.(hoopten we, want de desbetreffende persoon scheen maar moeilijk engels te spreken, en nog moeilijk iets te verstaan).
Het blijft moeilijk te begrijpen waarom een koffer die tussen Nederland en Canada zoek raakt en via India moet worden opgespoort. Woensdag's was het voor mij (Christel) weer vroeg uit de veren, Ik had namelijk geregeld dat ik deze dagen met de visite wel aan het werk zou gaan maar om 'smiddags wat extra tijd met hun te hebben, moest ik om 5 uur beginnen. Dat is voor een avond mens griezelig vroeg.
'smiddags 24 dec. dus kerst avond voor de boeg, nog snel naar de WEM( West Edmonton Mall) geweest. We hadden namelijk besloten een zeg maar Canadese kerst te vieren. Niks sinterklaas gewoon de kadoos onder de boom. Het idee van de WEM was erg leuk, ware het niet dat alle winkels (inclusief Tim Hortens) erg vroeg waren gesloten. toch nog op het laatste moment een paar kadootjes gevonden gelukkig. Dan heb je die zelfde avond net als in Nederland een kerstviering bij de kerk. Omdat dit ook eigenlijk de enige keer was dat Door en Henk met ons mee konden om een paar mensen te ontmoeten zijn we direct na het shoppen naar Leduc gereden. Hier kwamen we er ook achter dat de Timmies gesloten was. We waren namelijk een uur te vroeg voor de kerk en hadden zin in koffie. Het is de kerk geworden zonder koffie.
1e kerstdag sliep iedereen lekker(op een fanatiekeling na) uit. Na een vroeg diner was het tijd voor de lang verwachte pakjes. die met veel vreugde zijn opengemaakt.
Hartelijk dank aan iedereen die hier een bijdrage aan heeft geleverd.

Boxing day, of te wel 2e kerstdag, zijn we rond een uurtje of 11 'smorgens in de auto gestapt voor een reisje naar Banff en omgeving, De Rocky Mountains.
Wij dachten dat het een goed plan was om via Rocky Mountain House te reizen,Wat volgens Dorothe, Red Rock Mountain heet, maar dit tussen haakjes. Het eerste gedeelte van de reis liep als een stoomtreintje in de sneeuw, maar helaas, dit verandere al snel.





Net na onze 2e Tim Hortens koffie stop in Red Rock Mountain veranderde de weg langzaam maar zeker in een ijsbaan, en ter verhoging van de feestvreugde begon het lekker te waaien waardoor de sneeuw ons soms het zicht ontnam. Al met al minder prettige rijomstandigheden, maar ja Door en Henk wilden winter en dit hoort daar bij. ( wat ben ik blij met mijn nieuwe banden) Een reis die door een opzich erg mooi gebied gaat heeft door deze omstandigheden geen 5 uur geduurt maar al met al iets van 8 uur. Maar zoals we hier altijd zeggen, " liever wat later ergens aankomen, dan helemaal niet". Na een opfrissing zijn we even wat gaan eten en lekker op bed gegaan. De volgende dag hadden we al weer van alles op het programma staan.
Om te beginnen met een vroege canyon walk. Dat is een wandeling door een ravijn. Maar dat zegt de naam eigenlijk zelf al. Wel kan er de informatie bij vermeld worden dat de canyon cq ravijn de naam Grotto-pass heeft. gelegen aan de voet van Grotto-mountain.. wat dan weer berg is (google ze).
De foto's zeggen denk ik wel genoeg.




Na de 2.5 uur durende wandeling gingen we terug naar Banff om daar de voor ons inmiddels standaard, maar voor Door en Henk uiterst interressante winkeltjes in en uit te lopen. Hier bij moet ik eerlijk van Gerard vermelden dat hij zich uitermate goed vermaakte met 2 grote honden die alle aandacht van het voorbij lopende vrouwelijke winkel publiek hadden, dat hij hierbij langzaam in een ijspegel veranderde had hij er graag voor over. Alles beter dan souveniers winkels in en uit te sjouwen. ( en natuurlijk was de vrouwelijke aandacht ook wel erg aantrekkelijk, al was het gericht aan de honden)
Hierna zijn we nog even naar Bow river gegaan, die lag er mooi bevroren en ingesneeuwt bij, wat een mooi gezicht is en een hoop mooie foto's opleverd. Aangezien de Spaghetti factory in Banff werd verbouwt zijn we terug naar Canmore gegaan waar wij in Rundle Mountain Lodge verbleven. ( voor de trouwe volgers van onze belevenissen moet deze naam jullie nu wel bekend voor komen).
Uit eten bij Boston Pizza is altijd een goede keuze. daar is voor iedereen wat wils. van Pizza tot




overheerlijke spareribs en steak.
Met de buikjes weer lekker rond en vol zijn we in ons huisje aan het Piraten geweest. Dit is eigenlijk niets anders dan oud hollands pesten, maar dan anders.

De volgende dag begonnen met het grote canadese koffiedrama,ons koffieapparaat besloot uitgerekend deze morgen de geest te geven,en zo waren wij gedwongen om zonder koffie de dag te gaan beginnen,en geloof mij,dat valt nog helemaal niet mee.
Maar aangezien wij niet voor een gat te vangen zijn,was een reddingsplan snel bedacht en binnen 5 minuten(zo lang duurt het roken van 1 sigaret)ten uitvoering gebracht.
Het plan bestond uit het ontbijten bij het naburige restaurant,en dan een echt canadees ontbijt te weten:eieren met spek en gebakken aardappels,vergezeld door minimaal 4 volle koffiekannen...
Dus de dag was gered.




Vol goede moed zijn we naar de auto gerold en naar Lake Louise gereden. of in dit geval gegleden, want het was nogal glad..
Bij Lake Louise stonden een aantal honden op ons te wachten. met veel geblaf werden we begroet. We hadden een hondesleetocht geboekt hier, en het was tijd dit ten uitvoering te brengen. Ingepakt in onze warmste kleren werden we ingesnoerd in een hondeslee waarna het avontuur kon beginnen. In de brochure stond iets geschreven over een skibril, maar wij die-hards hadden dat natuurlijk niet nodig.( en het is modetechnish onverantwoord ook). Nadat wij lekker ingepakt waren, werden de honden, 8 per slee aangelijnd en gingen we er voor we het wisten vandoor. Onze gids ( dat ventje achter op de slee) wilde het liefste voorop glijden.
En dat gebeurde dus ook. De honden hadden er zin in want we gingen met een noodgang het bos in. Het is een hele belevenis om op deze manier vervoert te worden en vooral om te zien dat de honden het geweldig leuk vinden. Na ongeveer een uur waren we volledig ingesneeuwt en afgekoelt. Bij de "Great Divide" wat de grens tussen Alberta en BC is zijn we terug gekeerd.
Daar hebben we op de andere sleerijders gewacht (Dorothe en Henk, en nog wat verdwaalde touristen) Het wachten duurde niet lang. de Gids heeft snel een paar foto's van ons geknipt en hup daar gingen we weer. Halverwege de terug weg zijn we gestopt om van plaats te verwisselen. Gerard mocht als eerste achterop de slee staan, samen met de gids. Dat maakt dat de wereld er nog weer anders uit ziet dan vanuit de slee zelf. Hij zag er uit als een mislukte sneeuwpop.haha... De volgende stop was het mijn beurt. Onderweg ging de gids er zomaar vandoor en liet zich in de slee op Gerards voeten vallen. nou daar sta je dan, helemaal alleen de controle over een stel hardlopers. Geweldig...


Helaas, zoals met alles ging dit na ons idee veel te snel voorbij. Na 2.5 uur waren we weer bij het begin punt aangeland waar we hebben gewacht op Door en Henk en de honden hebben verwent met de nodige lekkernijen. Iets van bevroren kip op de reuk af te gaan.
Na dit avontuur werdt het de hoogste tijd om Bo en Caelan uit te laten ,dus op naar het meer,wat ongeveer 500 meter verderop ligt,om daar lekker door de sneeuw te rennen en over het ijs te racen.



Angezien de weg op de heenreis niet al te geweldig was,gingen we redelijk op tijd terug om zoveel mogelijk bij daglicht te kunnen rijden,en dit bleek een goede keus want de weg was nog slechter geworden.
Aangekomen in Canmore zijn we meteen doorgereden naar een steakhouse om daar te eten.
Er gaat niets boven een lekkere biefstuk na een enerverende dag in de sneeuw...

De volgende ochtend zijn we redelijk op tijd opgestaan,en omdat we een ietwat mindere ervaring hadden gehad met de koffiezetter gingen we meteen naar het restaurant voor de broodnodige koffie en ontbijt,waarna we koers richting huis zetten.
Omdat de weg door de bergen nogal spannend was,gingen we de terugweg via Calgary en vanaf daar over de snelweg naar Edmonton.
Halverwege de reis stopten we voor koffie in RedDeer,en omdat de economische crisis ook hier z'n intrede heeft gedaan ,hebben de winkels boxingday tot boxingweek uitgebreid,dit is een soort uitverkoop met kortingen tot 80%,dus de dames waren helemaal in hun nopjes,Henk en ik schikten ons \in onze rol van tassendrager en winkelin- en uit loper.Eenmaal uitgewinkeld(wat tot mijn grote schrik en verbazing niet eens zo heel lang duurde)ging de reis weer verder,om na ongeveer 2 minuten middels luid schreeuwen mijnerzijds weer even abrupt te stoppen.
Bij de plaatselijke vrachtwagendealer stond het nieuwste model van international,de LONESTAR
Dit wonder van automobiele techniek komt officieel pas in februari op de markt en hij stond hier gewoon,net alsof erniks aan de hand was,een beetje buiten in de rij te staan.



Dus auto op de paniekijzers, ik eruit,ik er weer in(was fototoestel vergeten)er weer uit,en snel een paar foto's gemaakt.en weer verder richting huis.
2 uur later waren we weer thuis..Iedereen was weer blij terug te zijn na de toch best wel lange rit.

De dagen er na zijn vooral besteed aan uitslapen, shoppen (bij vooral de Home sense) lekker eten
buiten spelen met de honden, hout kappen voor onze houtkachel en genieten van het samen zijn. En dat samen zijn was eigenlijk waar alles om draaide. Samen een bakkie koffie drinken....heerlijk.
We zijn nog een middag naar Elk Island geweest. Dat is een natuurgebied vlak buiten Edmonton waar het nodige wild rond loopt. Er waren niet veel dieren te zien, maar Door en Henk hebben toch een paar bizons zien grazen.
In Elk Island zijn de nodige kampeerplaatsen en vuurplaatsen. Een er van hadden wij gevonden boven op een heuvel Een leuke gebouw met een echte openhaard. wat goed werkte en met veel plezier is ontstoken.
De sleetjes waren meegenomen en vanaf voorgenoemde heuvel ging het hard naar beneden( als je dat kon redden voordat Bo je van de slee scheurde.)Het was een beetje later in de middag toen we hier naar toe zijn gegaan dus echt lang zijn we niet gebleven. Ook werkte de temperatuur niet bepaald mee. -26c wordt snel erg koud als e aan het sleetje rijden bent. Dus toen de openhaard eindelijk goed brandde zijn we maar weer weg gegaan...



Oud en Nieuw hebben we rustig gevierd. 's middags even met pap en mam praten en de beste wensen gewenst. want ja dan is 8 uur tijdverschil in eens wel erg duidelijk..
heb je zomaar Bohemian Rhapsody van Queen om 16.00 uur door de speakers brullen ipv 00.00 uur.
Vuurwerk doen ze hier niet aan, en we hadden geen zin om naar Edmonton te gaan dus gezellig een spelletje gedaan met de nodige hapjes en drankjes en wachten tot het 12 uur werd.

Nieuwjaarsdag hebben we de laatste boodschappies nog maar even gedaan. Ik(Christel) had een leuke nieuwe camera gevonden die ik graag wilde hebben, het heeft ons 3 winkels gekost voordat bleek dat hij helemaal, overal was uitverkocht. Bij de inmiddels huisdealer Home Sense nog een aantal laatste dingetjes gekocht en weer op naar huis. Waar Door en Henk de koffers in hebben gepakt voor de aankomende reis de volgende dag. Canada, Chicago(USA), Nederland.
'S morgens zijn we optijd weg gegaan. Gelukkig waren de wegen erg goed en waren we mooi optijd in Calgary waar bleek dat alweer het vliegtuig vertraging had. Opzich hoeft dag niet zo'n groot probleem te zijn, ware het niet dat Dorothe en Henk in Chicago over moesten stappen en daar maar 45 minuten voor hadden. Hopend dat alles goed zou gaan zijn ze door de douane gegaan na de nodige knuffels en een enkel traantje. Afscheid is nooit leuk.
Onderweg terug naar huis zijn wij nog gestopt in Red Deer waar bij de Bestbuy de laatste van het fototoestel dat ik wilde aan mij kon worden verkocht. whoohoo..
Terug in huis werden we 's avonds via Skype door pap en mam gebeld, de vrees van Dorothe en Henk was alsnog uitgekomen. ze hadden uiteindelijk in Calgary een vertraging van 1 uur opgelopen en dus hun verbinding naar Amsterdam gemist. Ze waren naar een hotel in Chicago gebracht en konden daar overnachten om 24 uur later het vliegtuig alsnog te pakken naar huis.
Gelukkig is iedereen weer veilig aangekomen.
Al met al na dit redelijk groot verslag is het belangrijkste van alles dat we een super gezellige tijd hebben gehad, en het samen zijn het aller belangrijkste is .
Dorothe en Henk hartelijk bedankt voor alles..


Gerard en Christel